قرار

اما قرار من و كنكور اين نيس، من يجورايي از وقتي كه فهميدم كنكور چقد مهمه منتظر سال كنكورم بودم و هميشه فكر ميكردم من اگه يه دليل خوب مثل كنكور داشته باشم ميتونم خيلي درس بخونم و چيزاي الكي و كم ارزش مزاحمم نميشه. روزايي مثل امروز كه به بطالت ميگذره متاسفانه تعدادش اصلا كم نيست و تو اين روزا هيچكس اندازه خودم ضرر نميكنه و بدتر از همه اينكه هيچكس اندازه خودم ناراحت و عصباني نميشه و واي از اين حس گه كه حالت از خودت و كنكور به هم ميخوره و دلت ميخواد انقدر گريه كني كه خوابت ببره و اين حس گه رو فراموش كني كه شايد حالت خوب شه و دست از خريت برداري و بري درستو بخوني اما هيچكدوم از اين كارا رو انجام نميدي و با خودت لج ميكني و اروم چند قطره اشك ميريزي و ميشي مثل ديوونه هاي جنوني كه فقط به اين و اون ميپره و با بقيه مثل سگ رفتار ميكنه انگاري تقصير اوناس كه تو يك احمق بي عرضه اي كه فقط داري به بهانه هاي الكي اين روزا رو به گا ميدي. و وقتي به اين فكر ميكني كه واقعا وقتي نتايج بياد اگه اون چيزي نباشه كه خوشحالت كنه چقدر بايد حالت از خودت و افكار كثافطت حالت به هم بخوره كه چجوري زدي ريدي به اينده ي خودت و شايد بتوني يه سال ديگه پشت كنمور بموني و دوباره مثل امسال به خريتت ادامه بدي يا شايدم عاقل شدي و يكم اين روزاي گه كه بطالت ميگذروني رو كمتر كردي و در عوض ساعت مطالعه رو بيشتر! ولي قرارمون اين نيس، قرارمون اينه كه بريم بسازيم اون دانشگاه لعنتي رو واسه خودمون و بعدش كه اون چيزي كه ميخواستيم شد يه نفس عميق بكشيم و يك لبخند بزنيم و بگيم بالاخره! خدا خودت كمك كن كه واقعا فقط از دست خودت برمياد. And now it starts...